Al snel waren we er uit, uit de beslissing tussen fles- of borstvoeding. Nog voor Lou geboren was, hadden we de keuze gemaakt om voor borstvoeding te gaan. We hadden tenslotte allebei ook borstvoeding gekregen als kind. ‘We zien of het lukt, flessenvoeding is sowieso ook niet verkeerd’. Dat was onze mindset. Toch liep dit niet van een leien dakje. benieuwd naar ons verhaal? lees dan zeker verder!
Kort na Lou’s geboorte begon hij ‘te zoeken’ zoals ze dat mooi omschrijven. De vroedvrouw in het verloskwartier gaf uitleg en leerde me hoe je een baby aanlegt. ‘Zijn buik plat op jouw buik en de tepel boven zijn bovenlip. hij opent dan automatisch zijn mondje en met de zuigreflex begint hij te drinken’ Makkelijker gezegd dan gedaan dacht ik toen. Bij de eerst poging lukte dit meteen. In volle euforie dacht ik, Yes, we zijn vertrokken.
Hello borstkolf
De eerste 24 uur verliepen best vlot zonder problemen. Tot Lou plots zijn karaktertje liet zien. Het ging niet vlot genoeg waardoor hij boos werd, hysterisch in het rond begon te happen en vervolgens begon te klemmen en pitsen. Eerlijk is eerlijk, de ondersteuning op de materniteit was die nacht ook niet alles. Long story short.. de euforie van 24 uur eerder ging serieus down hill.
We gaan er niet over liegen. De moed zakte echt in mijn schoenen en de eerste huilbui was een feit. Tot op vandaag ben ik vroedvrouw Kiara van de materniteit nog steeds super dankbaar toen die ochtend ingegrepen te hebben. Mijn borsten waren blauw, opgezwollen en de stuwing deed er ook niet veel goed aan. Omdat ik bleef geloven in het geven van borstvoeding maakte ik op mijn 2de postpartum dag kennis met ‘de borstkolf’.
Breastmilk is golden
De start van mijn kolfverhaal. Elke druppel moedermelk die ik kon kolven, was eentje van goud. Voor mij althans. Schrik voor pijn had ik niet. Niets kon immers meer pijn doen dan de weeën van 2 dagen eerder. Eerlijk gezegd was het best aangenaam vergeleken met wat ik eerder voelde toen Lou rechtstreeks aan de borst dronk. Thuis huurden we een kolfapparaat bij de apotheker en zo zorgde ik ervoor dat Lou alsnog elke druppel moedermelk die ik aanmaakte binnenkreeg. Aangezien dit zeker tijdens de eerste weken niet voldoende was, kreeg hij aanvullend Nan Evolia HA.
De weken gingen voorbij, tijdens elk voedingsmoment gaf de papa een flesje afgekolfde melk terwijl ik kolfde voor de volgende voeding. Ik kocht zelf een eigen dubbelzijdige elektrische borstkolf en bleef het stramien aanhouden. Dit hield ik maar liefst 2,5 maand vol! Best intensief. Het vroeg enorm veel wilskracht maar ik bleef er in geloven. Yes ik heb gehuild, veel gehuild. Yes, ik wou stoppen en volledig voor flessenvoeding kiezen, ik heb me gefaald gevoeld,… Maar ik kon het niet loslaten. Dus bleef ik volhouden. Dit was trouwens nooit gelukt zonder de steun en de liefde van de liefste papa, Michiel.
De ommekeer
Lou was intussen gewoon geworden aan deze manier van voeden. Hij vertoonde geen zoekgedrag meer en was gewend aan de flesjes. We hadden wel nog eens geprobeerd om Lou rechtstreeks aan de borst te laten drinken met behulp van een tepelhoedje maar dit bleek geen succes. Onze vroedvrouw aan huis, Inge van de Blauwe Maan had me al enkele keren gevraagd of ik het nogmaals wou proberen maar ik hield de boot af. Zelf was ik er niet klaar voor. Tot die bewuste zondag. Samen met Lou onder de douche. Plots was hij daar, begon te zoeken en keek me vragend aan. Heel erg aarzelend, ons snel in een handdoek gewikkeld en op bed gaan zitten. In alle rust alles wat ik me kon herinneren van Inge’s advies en het aanleggen toegepast en hopla, daar ging hij dan. Super vlot, zonder pitsen, nijpen of whatever, lag hij aan. Hij dronk. En vlot, zonder lucht te happen, met de juiste techniek. WE DID IT!
What about now
Intussen is Lou 5 maand oud en krijgt hij nog steeds borstvoeding dat sporadisch wordt aangevuld met NAN Evolia HA. Hij drinkt rustig aan de borst, geeft aan wanneer het voldoende is en ik geniet weer van de voedingsmomenten. Ik durf zelfs te zeggen dat’k een pro ben geworden. Rechtstaand, liggend, in de schommelstoel, met voedingskussen, zonder voedingskussen,… het lukt allemaal!
Mijn kolfapparaat heb ik niet voor altijd opgeborgen maar we zien elkaar sinds kort weer terug. Aangezien ik weer aan het werk ben en Lou drie dagen per week naar de crèche gaat, kolf ik weer. Ik wil en zal dit verhaal zo lang mogelijk verder schrijven! Hoe hobbelig en vol hindernissen ons parcours ook is geweest, ik ben blij dat’k heb volgehouden. En trust me, als ik het kan, dan kan jij het ook! Laat je zeker niet ontmoedigen door alle struggles die het geven borstvoeding met zich mee kan brengen. You can do this, you strong independent woman!
Oncloudnoir 